Door Angelien Roovers
Op vrijdag 20 november 2015 was de eetclub te gast bij restaurant Aile d’Orado, tegenover restaurant Nathan’s. Han Kloek had dit restaurantje gevonden op Tappraya Road, in het stuk dat leidt naar Jomtien Beach Road. Het lag verscholen tussen een fish en chips restaurant en een Italiaans restaurant. Han stond ons op te wachten bij de ingang, zodat we er niet aan voorbij konden lopen. We moesten een paar treedjes op, waarna we achterin het restaurant aan een lange tafel konden plaatsnemen. We waren met 10 personen.
Op internet heb ik de betekenis de naam van het restaurant proberen te achterhalen. Het is niet gelukt. Aile d’Orado heb ik niet kunnen vertalen. Aile komt uit het Frans en betekent oa vleugel, en d’Orado komt uit de Spaanse taal en betekent gouden. Als ik naar het uithangbord kijk, houd ik het maar met een vrije vertaling op een “eiland van goud”.
Het interieur is groen en oranje geverfd, met aan de wand bamboetakken waar groene sprieten uitstaken. Bevonden we ons echt op een tropisch eiland? De drankjes werden opgenomen en tevens werd gevraagd of we apart wilden afrekenen. Dat was een goed plan. We kregen een uitgebreide menukaart te zien.
Er waren vele Thaise gerechten, maar ook veel westerse. Het was moeilijk kiezen. De zalm leek aantrekkelijk; helaas was die niet voorradig. De serveerster gaf als idee zeebaarsfilet in een citroensaus, met gebakken aardappelen. Dat bleek een goede keuze. De prijs was 250 Baht. Als bijgerecht heb ik zelf spinazie besteld. Die was heerlijk klaar gemaakt en smaakte voortreffelijk. Zowel de westerse als Thaise gerechten bleken bij de eetclubgenoten in de smaak te vallen. Vermeldenswaard is dat de gerechten allemaal tegelijk werden opgediend en ook goed warm waren.
Het spreekwoord luidt: “Als katjes muizen, dan mauwen ze niet”. We deden dit gezegde eer aan, want er werd nog maar weinig gesproken toen eenieder van zijn maaltijd zat te genieten. Toen de bordjes leeg waren werd er nog een vergeten? voorgerecht van grote garnalen geserveerd. De smaak was er niet minder om, en enkele tafelgenoten hielpen mee om de garnalen alsnog te verorberen.
Nadat iedereen zijn eigen rekening had betaald, verlieten we om ca 22.00 uur weer het restaurant. Het was een leuke avond in een net en schoon restaurant, waar we goed hebben gegeten en gedronken, voor een zeer redelijke prijs. Toch wisten we na afloop niet of we nog een keer terug zouden gaan.
Zijn we te verwend; was het niet bijzonder genoeg? Probeer het maar en oordeel zelf.
Naschrift: Is Aile d’Orado wellicht een Thaise verschrijving van El Dorado, in de zin van ‘gouden uitspansel’ zoals we dat vooral bij zonsondergang aan zee kunnen zien?
