De mooiste in mijn beleving is de Bantey Srei, zo’n 30 km van Angkor Wat. Deze verstilde tempel zag ik ooit helemaal alleen in het ochtendlicht, dat de rode zandstenen sculpturen tot leven bracht. 

Een andere – ook tiende eeuws en aan Shiva gewijde tempel – is de Wat Phu bij Champasak in Laos. De met frangipani omzoomde trappen geven haar een betoverende aanblik. 

 

De tempel in het Thaise Phimai zou vergelijkbaar zijn, maar hoe kom ik er? 

 

Mijn bezoek aan het Olifantenfestival in Surin bood mij de gelegenheid. 

Eerst fietste ik over een redelijk rustige weg zo’n 60 km naar mijn resort nabij Buriram. Chang ( in dit geval geen olifant, maar een Thais biertje bij mijn lunch ) zorgde voor een rustmiddag bij het zwembadje. 

 

Naar Phimai fietsen is andere koek: meer dan 80 km. Maar ik genoot op de vlakke, soms onverharde binnenweggetjes en ook wel van de rugwind. Loy Krathong – het lichtjesfestival – kreeg in dit landelijke gebied pas echt betekenis voor mij: dankzij de overvloedige regen was de rijstoogst succesvol. Deze lag nu op de weg te drogen. Koeien, kippen, honden en boeren scharrelden er omheen, buffels badderden. Hun werk zat erop.  Dit is de echte Isaan. 

Tegen tweeën kwam ik toch wat oververhit in mijn hotel aan, zwom de kramp uit mijn benen en genoot een uurtje van platte rust. 

 

Prasat Hin Phimai ligt in het centrum, voor mij een kwartiertje lopen en hier slechts een handjevol bezoekers. 

Al 100 jaar voor Angkor Wat – dus 10e/11e eeuw – is men gaan bouwen en de prachtig gerestaureerde Khmertempel omvat zowel Hindoeïstische als Boeddhistische motieven.

Het gazon en de mooie grote bomen er omheen geven een gevoel van rust. De Prang – het hoofdgebouw – representeert Mount Meru, volgens de Hindoemytologie  ‘het centrum van de wereld’. 

Op een van de trappen kwam ik een groepje Thai tegen, waaronder twee in prachtige outfit getooide dames. Uiteraard wilde ik hen op de foto zetten en wie Aad kent weet: ook poseren. 

 

Bij zonsondergang werd het tijd om de serene nachtmarkt te bezoeken en met lekkere hapjes en ‘n koud biertje zakte ik af naar mijn hotel. 

 

Er stond mij nog een fietsetappe te wachten: naar Nakhon Ratchasima. 

Verschillende hoofdwegen doorkruisen deze uit de kluiten gewassen stad, dus het was weer een hele toer om meer dan 60 km deze te vermijden. Dit lukte nog aardig, al was Google wel soms de kluts kwijt en moest ik door rivierbeddingen en weilanden manoeuvreren.

‘s Avonds kwam ik pardoes in het ‘ Colourful Korat ‘ festival terecht. Onder het mom van ‘ soft power ‘ speelde het orkestje er lustig op los en werd luid luister gegeven aan de liefde voor de Isaan door overenthousiaste presentatoren, zangers en zeer goede danseressen.

 

Er wachtte mij nog een uitdaging: past mijn fiets in de bagageruimte van de bus? 

Helaas..

 

 Maar voor 300 baht werd mijn trouwe ros naar de voorste zetels gehesen en begon de terugreis door aanvankelijk mooie heuvels naar Pattaya. Door deze stad fietsen is de Goden verzoeken: trillend thuis eerst maar een borrel….

Mijn wensen Olifantenfestival in Surin en Phimai bezoeken zijn uitgekomen. 

 

Aad