Het kan verkeren
Op dit moment zou ik in Laos moeten rondfietsen, maar het kan verkeren…. Net had ik een kilo kroppen sla en grote pot yoghurt gekocht, tien eieren en ook mijn wijn was nog voorradig – en als alles op was zou ik vertrekken naar Chiang Rai om via de Gouden Driehoek Laos in te rijden – toen ik het heuglijke nieuws vernam dat Valérie en mijn kleinzoon in februari naar Thailand komen! Fluks werd de landkaart van Laos opgeborgen, at ik twee kroppen sla en eieren per dag, vroor het restje yoghurt in en nam maandag de 6e januari dezelfde bus als in november, maar stapte een halte eerder uit. De 50 kilometer tot Saraburi viel qua drukte nog tegen, maar het zwembad was de beloning. In Ayutthaya kom ik altijd bij dezelfde tempels uit en lijkt mij toch wat te druk om met kleinzoon door te fietsen.
Via Agoda had ik in Bang Leng ‘voor een prikkie’ een resort geboekt, maar mijn toeristische route liep wat uit de hand: om 7 uur zat ik op de fiets om pas elf uur later in een compleet verlaten resort te arriveren. Gelukkig leer je te relativeren: er was een zwembadje, prachtig huisje aan de rivier en om zes uur roomservice: rijst met omelet en grote Chang.
Donderdag weer een lange fietsdag over rustige wegen en laatste stuk druk tot Kanachaburi, waar ik een schamel huisje aan de rivier betrok, maar als het bed maar lekker ligt en het uitzicht en rust deden de rest. Tien jaar geleden boekte ik daar een tour: heet bad, hellfire pas en stukje met de trein over de dodenspoorweg.
Nu gingen wij eerst naar de Erawanwaterval en ik ben wat verwend door Laos, want nam slechts één foto: voor mij geen Thaise watervallen meer. Hellfire pas, waar zoveel gesneuvelden vielen, die zich met eenvoudig gereedschap een spoorlijn uit de rotsen moesten kappen, blijft indrukwekkend en het prachtige Australische museum toont de verschrikkingen zeer natuurgetrouw. Gelukkig kwamen ook jonge Thai kijken wat er in de oorlog hier afspeelde. Oh ja: het stukje met de trein over het houten viaduct blijft leuk.
De volgende dag zag ik een onberispelijk onderhouden oorlogskerkhof, waar ook driehonderd Nederlandse krijgsgevangenen liggen begraven. Mijn oog werd getrokken door een vlaggetje: marinier derde klas T. Moria lag hier begraven en hij was zelfs nog een jaar later geboren dan mijn vader (….): wat een ontberingen!
Ik fietste over rustige wegen naar mijn cottage in Chom Bueng en de volgende dag meende ik koers te zetten richting Kaeng Krachan nationaal park, waar exotische vogeltjes fluiten….
Ik was pas tegen achten wakker geworden, kreeg ontbijt en was blijkbaar nog niet echt wakker, want reed hopeloos verkeerd op alle kleine, stille weggetjes.
Na vele heuvels moest ik genoegen nemen met een hard bed in Asia resort; dit stond nergens en leek meer op een bunker, maar wat wil je als er niets in de buurt te bekennen is.
De vogeltjes liet ik voor wat ze waard zijn en zette koers naar Cha Am; drie uur lang was ik hier hemelsbreed 20 kilometer van vandaan en wilde persé de autoweg vermijden, waardoor het al weer een zeer lange fietsdag werd. Gek genoeg alleen zadelpijn, maar niet vermoeid en na zwembad en stevige rugmassage voelde ik mij weer 40 jaar jonger!
Gisteren was een dag zoals een bejaarde fietser zich wenst: na achten rustig ontbeten, Bangkok Post gelezen, even zwemmen, om elf uur achterwerk getrotseerd op de fiets, om drie uur later een pintje en bordje rijst te nuttigen in een schaduwrijk straatje in Hua Hin. De weg naar de ook al niet aangegeven ferry naar Pattaya kon ik nu gemakkelijk vinden en altijd weer fijn om thuis te zijn.
De balans: het wordt steeds moeilijker om geschikte fietsroutes in Thailand te vinden: of te druk, of in stille gebieden kans op verdwalen en waar zijn de resorts?
Van de 600 km – geslaagd voor de conditietest (!) – heb ik toch wel 100 verklungeld door mijn povere navigeertalent. En waarom al weer zo snel terug? Tijdens het fietsen kreeg ik een uitnodiging voor een Zuid-Afrikaans buffet nu vrijdagavond. Voor oliebollen stap ik mijn fiets niet af, maar wel voor “biltong, boerewors, bobotie en melktert”en in het chique Intercontinental zal men ook wel geen landwijn schenken…. Morgen maar eens langs bij Jim Thompson voor een mooie das! Ik zei het al: het kan verkeren…..
Zonnige groet,
AAD