Door Dick Koger

Ruim veertig jaar geleden ben ik eens, samen met Ton, vaste reisgenoot voor vele jaren, naar een gebied geweest, een kilometer of twintig boven Bangkok. Daar stroomt dezelfde rivier als die, welke door Bangkok kronkelt. Aan die rivier lag een klein plaatsje en voor een habbekrats kon je een motorboot huren, die je naar de overkant bracht. Daar was een bos en in de bomen van dat bos nestelden ooievaars, althans in het broedseizoen, van januari tot april. Het was een fascinerend gezicht. Honderden ooievaars vlogen af en aan met vis voor hun kroost.

Omdat ik het leuk vind om naar plaatsen te gaan, die nog maar vaag in mijn geheugen gegrift staan, ga ik naar Bangkok om aan dezelfde Ton te vragen, waar dat precies was. Hij vertelt me dat dat in de provincie PathumThani is en dat het kleine plaatsje SamKok heet. Vroeger gingen we met een bus vanuit Bangkok en moesten daarna twee keer overstappen. Dat lijkt me nu te ingewikkeld. Daarom huren we voor één dag een auto met chauffeur. PathumThani is gemakkelijk gevonden en als we de stad doorrijden, zie ik tot mijn vreugde een bord met SamKok. Honderd meter verder rechtsaf. Deze weg leidt naar de rivier en, wanneer we daar aankomen, lijkt het alsof ik er gisteren geweest ben. Dezelfde gigantische bomen en enkele kleine restaurantjes. En aan de overkant van de rivier, iets naar links, zie ik weer het bos. Erboven vliegen ooievaars. De tijd heeft hier stil gestaan.

Mijn chauffeur informeert hoeveel het kost om naar de overkant gebracht te worden. Honderd Baht, heen en weer. Dat is duurder dan twintig jaar terug, maar nog steeds betaalbaar. We stappen in de lange platte boot en koersen naar de overkant. Bij een houten plankier stappen we uit en maken met de bootsman de afspraak dat hij ons over een uur weer komt afhalen. Het bos ruikt bijna benauwd door de hoeveelheid ooievaarspoep, maar je moet iets voor de natuur over hebben. Ik herinner me dat aan het eind van het pad een tempel ligt en ook dat is niet veranderd.

Omdat het gebied niet vlak is, kan je op een berg precies in de nesten kijken in de top van lager gelegen bomen. Heel stil maak ik mijn Nikon gereed met een telelens van vierhonderd millimeter. Het is niet te geloven, zo goed als je de bedrijvigheid van de vogels kan volgen. Vijf, zes jongen in het nest en vader en moeder maar af en aan vliegen met voedsel. Onophoudelijk klinkt mijn motordrive.

Door Dick Koger

Ons eerste doel is de Suan Sunanda Rajabhat University. Eén van de studierichtingen hier is het horecabedrijf en om lessen in de praktijk te brengen is er zelfs een Suan Sunanda Palace Hotel. Daar drinken we een kopje koffie. Althans een deel van ons gezelschap, want de koffie wordt uiterst traag één voor één geproduceerd. Zo langzaam dat we bestelling annuleren. De fraai uitgedoste bediening is wat ons betreft gezakt. Onze reisleider Piet vertelt dat de naam Sunanda afkomstig is van één van de vrouwen van Rama V. Op een tocht per boot van Ayutthia naar Bangkok kapseisde de boot waarin Sunanda en twee van haar kinderen zaten. De koninklijke entourage zag zich voor een dilemma geplaatst. De helpende hand bieden en Sunanda redden of zich houden aan de strikte wet die het onderdanen verbood leden van de Koninklijke familie aan te raken. Zij kozen voor de laatste mogelijkheid en Sunanda en haar kinderen verdronken. Sunanda was de favoriete vrouw van Rama V, maar gelukkig had hij nog vele andere (hij had zevenenzeventig kinderen). De bewuste wet werd ingetrokken.

Op het terrein van de universiteit liggen de te bezoeken paleisjes of paviljoenen. Juister is uiteraard dat de universiteit gebouwd is in de ruime tuin van de paleisjes. Het eerste paviljoen is gewijd aan de danskunst. kleding en maskers spelen hierbij een belangrijke rol.

Het tweede paviljoen betreft de schone kunsten en kleding en hierbij valt op dat Prinses Maha Chakri Sirindhorn daarin uiterst bekwaam is, gezien haar aquarellen.

We hadden op twee paviljoenen gerekend, maar we krijgen er een derde bij, gewijd aan muziek. Oude Thaise muziekinstrumenten, een oude grammofoon en een oude plaat. We voelen ons trots.

Alle drie de paviljoenen zijn eenvoudige gebouwen en ik zeg dit omdat we tijdens de nu volgende lunch en de middag op een veel mooier paleis worden getrakteerd. Echt wat je je bij een paleis voorstelt.

We rijden de weg terug waarop we gekomen zijn en treffen dan het Phya Thai Palace. Eerst de lunch in de vroegere wachtkamer van koning Rama VI. Het interieur van dit restaurant doet nog het meest denken aan een oude herensociëteit. De massaman is voortreffelijk.

Door Dick Koger

Wanneer je van Pattaya naar Bangkok rijdt en bij de ringweg rond Bangkok de afslag in westelijke richting neemt, zie je ter hoogte van Samut Prakan vanuit de hoogte links een grote, zwarte, driekoppige olifant. Nieuwsgierig als ik ben, zocht ik met behulp van Google naar de trefwoorden Samut Prakan en elephant. Een zee van artikelen leerde me dat de naam van een driekoppige olifant Erawan is en dat de betreffende olifant in Samut Prakan niet zo maar een groot beeld van deze Erawan is, maar een immens groot beeld, dat van binnen ruimte biedt aan een heel museum: het Erawan Museum. Reden genoeg om dat eens te gaan bekijken.

Zonder moeite bereiken we het museum. Voor de geïnteresseerden even de oorsprong van Erawan. Dit is de Thaise vorm van de olifant Airavata in de Indische mythologie. Deze olifant zou zich in de hemel moeten bevinden. Meestal wordt hij afgebeeld met drie of meer koppen. De Erawan is een belangrijk religieus motief en de olifant wordt vaak als ornament gebruikt. Men ziet hem op Thaise onderscheidingen, op munten en op monumenten. Het museum is door een particulier persoon opgericht met als doel zijn verzameling antiquiteiten te bewaren en voor het publiek toegankelijk te maken.

De toegangsprijs is 150 Baht.  Daarvoor krijgen we een handig gidsje en een badge op de borst. We mogen de hoofdingang nog niet in, want alles moet in de juiste volgorde. Eerst even wachten tot een kleine deur links van de trap naar de hoofdingang opengaat. Wanneer die deur opengaat, staat een Thaise dame ons op te wachten. Middels een megafoon doet zij de rondleiding, althans in het keldergedeelte. Mijn Thais is niet bij machte iets te volgen, dus maken wij wat sneller een ronde door deze kelderruimte. Het is schemerig, want dit is de onderwereld. We zien antieke meubelen, veel vitrines met vazen en potten en enkele mooie oude Boeddhabeelden. We gaan weer door de kleine deur naar buiten en nu mogen we wel de trap op en het hoofdgedeelte binnen. Dit is de hal van de mensenwereld. Weer een cirkelvormige galerij rond een marmeren en rijk versierd trappenhuis. Het meest opvallend is het glas-in-loodplafond (een goed woord voor een taaldictee).

Door Dick Koger

’s Avonds staat er cultuur op het programma, Thaise cultuur. We gaan met zijn allen naar een befaamd cabaretprogramma: Calypso. Het theater bevindt zich in het Asia Hotel, dus dat komt mooi uit, want daar logeren wij. Het is een show, waarin, zoals veel in Thailand, de mannelijke en vrouwelijke rollen allemaal door mannen gespeeld worden. Dus een show waar ik normaliter huiverig voor ben, maar deze is wereldberoemd. Op onze toegangsbewijzen staat dat we op rij B zitten, de tweede rij, dus veilig. Zes mensen zitten daar inderdaad, maar Jos en ik zitten op de eerste rij. Alle angst is voor niets, want ik heb absoluut genoten van een wervelend spektakel. In een razend tempo worden groepsnummers afgewisseld met solo-optredens. Alles playback, maar buitengewoon knap. Deze mensen kunnen dansen en acteren. Voor mij is het hoogtepunt een als lelijke vrouw optredende artieste met het nummer I love you. Prachtige gezichtsuitdrukkingen. Ik zou deze show een must willen noemen voor iedereen die One night in Bangkok is.

Overigens worden we door een meneer in een jurk in het Nederlands welkom geheten. De laatste keer dat dit me overkwam was ruim dertig jaar geleden, in een grote zaal, vlak naast de Sint Pieter in Rome. Die meneer was ook in een jurk: de paus.

Hieronder Marilyn Monrow en de vrouw, die I love you zong, maar nu in een ander nummer: